Tombs of the Blind Dead (1972)

Reżyseria: Amando de Ossorio
Kraj: Hiszpania, Portugalia

Przed stuleciami grupa rycerzy owładnięta obsesją wiecznego życia zaczęła czcić Szatana składając ofiary z młodych dziewczyn i pijąc ich krew. Gdy się wszystko wydało rycerze zostali powieszeni, kruki wydziobały im oczy, a oni sami zostali pochowani na dziedzińcu lokalnego zamku. Setki lat później samotna kobieta ginie tam w tajemniczych okolicznościach. Sprawę próbują rozwikłać jej przyjaciółka z kolegą.

Hiszpański horror z lat 70tych wypada nadspodziewanie dobrze. Z jednej strony kilka mega klimatycznych scen min. spowity w mgłę, starożytny cmentarz pośrodku ruin i wysuszone truchła wyłażące z grobów, by nawiedzać żywych – kwintesencja gotyckości. Z drugiej strony film kilkukrotnie ociera się o kicz np. pokazując zupełnie niepotrzebne sceny nieuzasadnionej golizny, które reżyser, Amando de Ossorio świadomie umieścił licząc, iż skręcenie w stronę sexploatacji przyciągnie większą widownię. Podziałało. Grobowym scenom przygrywa równie grobowa muzyka pełna churałów, zawodzenia i złowieszczego dzwonu. Pomimo, że “Grobowce Ślepej Śmierci” nie mają szybkiego tempa (a same żywe trupy są równie powolne) film ogląda się z niemałym zainteresowaniem, a klimat udziela się od pierwszych minut. Takiego kina już się nie kręci, a szkoda.