Najlepsze filmy wampiryczne

Nie jestem fanem kina wampirycznego i obejrzałem tylko niezbędną klasykę także lista raczej bez zaskoczeń. Od razu się wytłumaczę, że Blade’a uważam za nieoglądalne gówno dla gimnazjalistów, Dracula z Lugosim masakrycznie się zestarzał, a serię z Christopherem Lee lubię, ale za kino wybitne nie uważam.

Nosferatu, eine Symphonie des Grauens / Nosferatu, symfonia grozy

Nie mogło go tu zabraknąć, wszystko w tym filmie jest arcydziełem, od niesamowitego klimatu, przez kreację aktorską Maxa Schrecka w roli wampira, po wiele zapadających w pamięć scen i ujęć.

Dracula

Nie wersję z Lugosim, nie wersję z Lee, ale właśnie wersję z Oldmanem uważam za najlepszą. Rola Garry’ego jest wręcz wybitna, masa tu niesamowitych zdjęć, świetna praca kamery, a muzyka Wojciecha Kilara wgniata w fotel – wizualny fenomen.

Let the Right One in / Pozwól mi wejść

Wczasach, gdy myślałem, że w temacie wampirycznym nie da się już zrobić nic ciekawego pojawia się to skromne dzieło ze Szwecji. Opowieść o wampirzycy-dziecku zaprzyjaźniającej się z młodym chłopakiem. Z jednej strony klimat betonowego, szwedzkiego osiedla, z drugiej odromantyczniona wampiryczna egzystencja. Świetna historia, wykonanie i aktorstwo.

30 Days of Night / 30 dni nocy

Kolejny powiew świeżości, tym razem na podstawie komiksu. Prosty survival w odciętym od świata, mroźnym miasteczku, w którym na 30 dni zapada noc, a wampiry urządzają polowanie. Nowy wygląd wampirów pełnych sterczących kłów, wartka akcja i ładne zdjęcia.

What we do in the Shadows / Co robimy w ukryciu

Nie mogło go tu zabraknąć. Inteligentny pastisz filmów o krwiopijcach. Nie ma co tu pisać, to trzeba obejrzeć.

The Fearless Vampire Killers / Nieustraszeni zabójcy wampirów

Polański opowiada swoją wersję Draculi z przymrużeniem oka. Klimat, aktorstwo i pomysły, które były dziesiątki razy wykorzystywane w kinie.

From Dusk Till Dawn / Od zmierzchu do świtu

Grindhousowy klimat, krwiste oldschoolowe efekty specjalne, grono kultowych aktorów i Salma Hayek w roli Satanico Pandemonium tańczącej z wężem w klubie ze stripteasem (ciekawostka: “Satanico Pandemonium” to tytuł meksykańskiego horroru o opętanych zakonnicach z 1975 roku).

Martin

Inne spojrzenie na temat wampiryczny, tym razem w reżyserii Geaorge’a Romero. Młody chłopak Martin uważa, że jest wampirem. Wyjeżdża do swojego kuzyna, by okiełznać pragnienie krwi. Stonowany i dwuznaczny, a odpowiedź, czy chłopak faktycznie był wampirem musimy odnaleźć sami.

Fright Night / Postrach nocy

Do domostwa nastolatka wprowadza się wampir. Chłopak wszczyna swoje śledztwo. Młodzieżowy horror przesiąknięty duchem lat 80tych, kozacką charakteryzacją i wyrazistymi postaciami (“You’re So Cool, Brewster!”).

The Legend of the 7 Golden Vampires / Legenda siedmiu złotych wampirów

Van Helsing pomaga walczyć mistrzowi king fu z wampirami. Przaśny film produkcji Hammera łączący kino wampiryczne, przygodowe i kung fu. Dzieje się dużo, jest kolorowo, niewiele w tym sensu, ale to najmniej istotny element.

Near Dark

Młody chłopak zostaje zarażony wampiryzmem i przyłącza się do grupy wampirów. Klimat spalonego słońcem Teksasu niczym z westernu połączony z kinem wampirycznym. Kilku charakterystycznych aktorów (Bill Paxton, Lance Henriksen), dobra praca kamery i kozackie efekty specjalne.

Lemora: A Child’s Tale of the Supernatural

Kolejne, inne spojrzenie na filmy o krwiopijcach. Mała dziewczynka przyjeżdża do umierającego ojca na odludzie i zostaje uwięziona przez kobietę, która ma na jej punkcie obsesję. Oniryczny klimat, hipnotyzująca muzyka, atmosferyczne scenerie, kolorystyka.