Najbardziej CHORE filmy świata | horror cinema iceberg

Czy znacie tak mocne, chore i krwawe filmy, że normalny człowiek nie jest w stanie ich obejrzeć?

Jeden z użytkowników reddita stworzył grafikę, w której zaprezentował najbardziej zwyrodniałe, okrutne i obrzydliwe filmy w formie góry lodowej. Jak to w górach lodowych bywa to co wystaje nad powierzchnię wody jest doskonale widoczne – są to horrory mocne, choć powszechnie znane. Zabawa jednak zaczyna się pod powierzchnią, gdzie roi się od filmów zupełnie nieznanych, a naprawdę hardcorowych. Dziś pokrótce omówię te filmy, ale miejcie na uwadze, że jest to materiał tylko dla widzów dorosłych.

Materiał ten obejrzysz także na Youtube:

Horror Cinema iceberg jak nazywa się ta grafika podzielona jest na 8 poziomów. W każdym z nich wymienione jest kilkanaście tytułów, a im niższy poziom tym mocniejsze są to produkcje.

Na poziomie 1 są zwyczajne horrory, które są akceptowalne przez większość społeczeństwa. Mamy tutaj takie klasyki jak “Piątek 13go”, “Koszmar z ulicy Wiązów”, “Laleczkę Chucky”, czy “Krzyk”, ale też nowoczesne horrory Jamesa Wana jak “Obecność”, “Naznaczony”, czy “Annabelle” z uniwersum Obecności. Ten poziom zamyka amerykański “Krąg”, oraz japońska “Klątwa”. Nic specjalnego, przejdźmy zatem do poziomu 2.

Na poziomie drugim wciąż znajduje się klasyka horroru i horrory społecznie akceptowalne, ale już odrobinę mocniejsze niż na poziomie 1. Są tu zarówno klasyki jak “Teksańska masakra piłą mechaniczną“, oraz “Wzgórza mają oczy”. Prócz tego popularne filmy gore jak “Hostel”, “Piła” i “Dom 1000 trupów“. Znalazły się tu także filmy dziwne jak “Midsommar“, “Ludzka stonoga” i “Kieł“.

Ciekawiej robi się na poziomie 3. “Salò, czyli 120 dni Sodomy” to dramat w reżyserii Piera Paolo Pasoliniego nakręcony na podstawie powieści markiza de Sade. Film rozgrywa się w latach 40 XX wieku. Mieszkający razem w willi prezydent, książę, burmistrz i biskup urządzają łapankę wśród miejscowej ludności zmuszając ich do wielodniowej orgii. Film wypełniony jest masą tortur jak np. obcinanie języka, przemocy seksualnej, oraz spożywaniem fekaliów.

“Martyrs” to horror z 2008 roku w reżyserii Pascala Laugier, który wpisuje się w nurt nowej fali francuskiego gore. Film opowiada o dziewczynie tropiącej ludzi, którzy torturowali ją w dzieciństwie. “Martyrs” znalazł się na liście ze względu na liczne, realistycznie przedstawione sceny gore, w tym obdarcie bohaterki ze skóry.

“Shoujo Tsubaki” to anime z 1992 roku o dziewczynce, która po śmierci matki trafia do cyrku, w którym występują wybryki natury. Anime zawiera wiele niepokojących scen, w tym kilka scen śmierci.

“Pink Flamingos” to czarna komedia z 1972 roku w rezyserii kultowego Johna Watersa. Opowiada on o transwestycie, który chce się zemścić na pewnej parze za odebranie mu tytułu najobrzydliwszego człowieka na świecie. “Różowe flamingi” to dość lekki film, a najbardziej szokująca scena to spożycie przez główną bohaterkę, transwestytę Devine prawdziwej psiej kupy.

“Serbski film” to nakręcony w Serbii horror z 2010 roku. Przedstawia on historię byłego aktora porno, który zostaje zmanipulowany, aby wziął udział w kręceniu filmów snuff, w których ludzie zabijani są naprawdę. Film przepełniony jest zwyrodniałą przemocą jak obcinanie głowy maczetą podczas stosunku seksualnego, czy gwałt na noworodku.

“Ludzka stonoga 2” to czarnobiały horror pozbawiony jakiegokolwiek dialogu. W nim główny bohater Martin, lekko opóźniony, otyły dozorca za pomocą chałupniczych metod przyszywa usta do odbytów kilkunastu osobom.

“Cannibal holocaust” to chyba najbardziej znany przedstawiciel włoskiego kina kanibalistycznego nakręcony w 1980 roku przez Ruggero Deodato. Film opowiada o wyprawie do tropikalnej dżungli, w której to biali podóżnicy okrutnie traktują miejscową ludość ostatecznie doprowadzając do krwawej zemsty. Film został zakazany w ponad 50 krajach przez szczegółowo ukazane sceny patroszenia i pożerania ludzi przez kanibali a także prawdziwe zabijanie zwierząt.

“Tetsuo: the Iron Man” to japoński film z gatunku cyberpunk z 1998 roku opowiadający o człowieku, który powoli przemienia się w maszynę. Największe wrażenie robią efekty specjalne przedstawiające przewody, rurki i inne mechanizmy wyłaniające się z ciała głównego bohatera.

“Suicide Club” znane tez pot tytułem “Suicide Circle” to japoński film z 2001 roku opowiadający o fali samobójstw, która przetacza się przez kraj. Najbardziej pamiętna scena przedstawia 54 licealistki, które grupowo popełniają samobójstwo wskakując pod koła rozpędzonego pociągu.

“The House That Jack Built” to dramat w reżyserii Larsa Von Triera prezentujący kilkanaście lat z życia seryjnego mordercy, który nie przebiera w ofiarach. Zabija zarówno mężczyzn, kobiety i dzieci. Film przepełnionyy jest symboliką, a najbardziej szokuje morderstwo pewnej prostej dziewczy, oraz matki wraz z dwójką młodych synów.

Przejdźmy do poziomu czwartego

“Slaughtered Vomit Dolls” to eksperymentalny, niskobudżetowy horror w reżyserii niejakiego Lucifera Valentina, który pojawi się jeszcze w tym zestawieniu. Ten film to nic innego jak połączenie softowej erotyki o dziewczynie w gotyckim stylu, wymuszonych wymiotów i chałupniczo wykonanych scen gore. Film stanowi pierwszą część trylogii. Polecam zwrócić uwagę na zabawne okładki tych filmów.

“Life and Death of a Porno Gang” to serbski film poruszający podobną tematykę, co nomen onem “Serbski Film”. Opowiada o objazdowej grupie teatralnej, która zostaje wplątana w rynek filmów snuff. Produkcja całkiem nieźle zrealizowa i napisana, ale prócz mocnej tematyki nie zawiera wielu mocniejszych scen.

“August Underground” to pierwsza część amerykańskiej trylogii, która opowiada o dwóch seryjnych mordercach, którzy torturują i zabijają przypadkowe osoby. Na przykład w piwnicy ich domu przetrzymują nagą, zakneblowaną dziewczyn, którą będą karmić odchodami, czy częściami ludzkiego ciała. Zwyrodnialcy jeżdżą po mieście, odwiedzają rzeźnie, czy mordują prostytutkę. Film jest amatorsko nagrany na taśmę VHS i ma bardzo niską jakość.

“Snuff 102” to argentyński horror z 2007 roku, w którym młoda reporterka zafascynowana miejskimi legendami na temat snuff wszczyna śledztwo, które kończy się dla niej w tragiczny sposób. Bohaterka ogląda wiele fikcyjnych filmów snuff, na których ludzie są torturowani i zabijani. Większość obrazu jest tu czarno biała, przetykana kolorowymi materiałami ukazującymi tortury.

“Guinea Pig” to japoński horror stylizowany na nagranie przedstawiające tortury przeprowadzane przez grupę mężczyzn na młodej kobiecie. Dziewczyna jest maltretowana i bita, oblewana wrzącym olejem, a jej oko przebite igłą. Film stał się pierwszą częścią całej serii.

“Nekromantik” klasyka niemieckiego horroru z 1988 roku dotykająca tematyki nekrofilii. Film opowiada o mężczyźnie, który czyści miejsca zbrodni i wypadków. Pewnego dnia przynosi do domu gnijące zwłoki, aby mógł się z żoną z nimi zabawić w sypialni. Okazuje się jednak, żę jego żona woli seks z trupem niż z nim. Film zawiera sceny erotyczne z wykorzystaniem trupa, ale cechuje go niezły klimat i doskonała muzyka.

“Viva la Muerte” to dramat wojenny z 1971 roku rozgrywający się podczas Hiszpańskiej Wojny domowej. Ten przypominający western film opowiada o młodym chłopcu uciekającym w świat fantazji po tym jak jego ojciec został skazany na śmierć. Nie wiem, co ten film robi na tej liście, bo to deceniona produkcja bardziej w stylu hollywoodzkim niż reszta filmowego śmiecia z tej listy.

“Melancholie der Engel” to niemiecki arthousowy dramat z 2009 roku. Film praktycznie pozbawiony jest fabuły, a reżyser serwuje nam jedynie surrealistyczne sceny pełne gnijących trupów, torturowania zwierząt, rozlewania krwi, ludzkich ekskrementów i innych gorszących obrazów.

“Where the Dead Go to Die” to surrealistyczny film animowany z 2012 roku opowiadający o grupie dzieci, których mówiący pies zabiera w podróż po różnych wymiarach i okresach historycznych. Pełno tu masakrowanych ludzi, pożerania narządów płciowych, tryskającej krwi, satanistycznych symboli, zoofilii, potwornych stworzeń i innych wymyślnych obrzydliwości. Mimo dość topornej komputerrowej animacji ilość okropieńst wręcz powala.

“Juvenile Crime” to japoński kryminał z 1997 opowiadający o prawdziwej zbrodni. W 1988 roku czterech chłopaków porwało uczennicę Junko Furuta, przetrzymywało ją w zamknięciu i tygodniami gwałciło, torturowało, a w końcu zabiło. Była to jedna z najgorszych zbrodni we współczesnej Japonii. Film zawiera ostre sceny przemocy i pornograficzne sceny zbliżeń. Pozbawiony jest jednak niemal fabuły i osądu, a ma na celu jedynie ekploatowanie okrucieństwa wobec ofiary.

“Philosophy of a Knife” to amerykański-rosyjski film przedstawiony w formie paradokumentu opowiadającego o zbrodniach japońskiej jednostki 731, która podczas II Wojny Światowej prowadziła nieludzkie eksperymenty na więźniach. Film jest nakręcony w czerni i bieli i trwa ponad 4 godziny. Pokazuje inscenizowane eksperymenty japońskich naukowców takie jak zamrażanie człowieka, obdzieranie żywcem ze skóry, patroszenie, zarażanie śmiertelnymi chorobami, poddawaniem organizmu ekstremalnym ciśnieniom, a wszystko to przetykane archiwalnymi zdjęciami z II Wojny światowej i wywiadami, co dodaje całości autentyczności.

“ReGOREgitated Sacrifice” to druga część żygawicznej trylogii Lucifera Valentina. Film to zlepek halucynacji niepowiązanych fabułą ponownie prezentujących w niepokojący sposób erotykę, niskobudżetowe gore włączając w to scenę wyjmowania flaków z ciała kobiety i fetyszyzowanie ich przez dwie gotki. Niezapomnijmy o wymuszonych wymiotach.

“Slow Torture Puke Chamber” to ostatnia część trylogii Lucifera Valentina. Nie zgadniecie, co tu zobaczymy. Rzecz jasna tanią erotykę gotyckich panienek włączając w to krwawą masturbację krucyfiksem, gore zrobione z podrobów, oraz rzecz jasna wymiociny.

Ten materiał to pierwsza część z dwóch. Pozostały nam do omówienia poziomy od 4 do 8.