Dark Glasses (2022)

Reżyseria: Dario Argento
Kraj: Włochy, Francja

Włoska prostytutka Diana zostaje zaatakowana przez seryjnego mordercę. W wyniku ataku Diana traci wzrok, a przypadkowy chłopiec Chin zostaje osierocony. Kobieta postanawia przygarnąć chłopca. Jednak morderca nie spocznie póki nie dokończy swego dzieła.

Bardzo obawiałem się, czy Argento potrafi jeszcze kręcić filmy giallo. Od jego ostatniego filmu giallo nazwanego nomen omen “Giallo” mineło przecież już 13 lat.

Film jak to u Argento rozpoczyna się od krwawego mordu dokonanego przez zamaskowanego mordercę na prostytutce. Krwi w “Czarnych okularach” z resztą jest pod dostatkiem. Zabójstwa są tu rzecz jasna bardzo teatralne i odrealnione, ale także obficie zroszone czerwienią z licznymi zbliżeniami na otwarte rany.

Dario porzucił towarzyszący mu niemal całe życie rock progresywny (głównie grupy Goblin) na rzecz cięższej i mocniejszej muzyki – dudniącej elektroniki, w której jednak są wyczuwalne syntezatorowe nuty. Muzyka z jednej strony wpada w ucho, a z drugiej podkręca klimat, oraz wzmaga napięcie w scenach pościgów mordercy za ofiarami.

Aktorsko cały spektakl kradnie Ilenia Pastorelli w roli prostytutki Diany. Urodziwa kobieta po czterdziestce z dorodnym biustem potrafi przyciągnąć wzrok na dłużej. Aktorsko też niczego jej nie brakuje, potrafi zagrać równie dobrze wyuzdaną dziwkę, co bezbronną osobę pozbawioną wzroku. Pozostali aktorzy są w zasadzie jedynie dodatkiem do niej.

Pewien niedosyt pozostawia tu fabuła. Sam pomysł wyjściowy jest ciekawy i bardzo klasyczny – ot zamaskowany mizogin morduje prostytutki. Nie ma tu jednak miejsca na mnożenie postaci, mylenie tropów i zawiłą fabułą znaną z klasyki giallo. Opowiadana historia jest dość prosta, niemal jednowątkowa, a tożsamość mordercy poznajemy stosunkowo wcześnie jak na standardy żółtych filmów.