W piekle nie płaczą (2025) – horror na faktach

Reżyseria: Michael Caissie
Kraj produkcji: USA

Historia seryjnego mordercy, kanibala i nekrofila Alexa, który zimą na Alasce porywa młode kobiety, aby je torturować, zabijać i pożerać. W całym procederze pomaga mu stara matka.

W piekle nie płaczą to film kryminalny, ale ze sporą ilością scen gore. Nakręcony został na podstawie zbrodni Aleksandra Spiesiwcewa i jego matki z połowy lat 80. Film wiernie oddaje jak Alex porywał i znęcał się nad ofiarami, a potem przyrządzam z ich mięsa posiłki.

Mimo, że sporo tutaj odciętych kończyn, krwi, dekapitacji, ćwiartowania ciał, dźgania nożem to przemoc nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Sceny tortur i morderstw są kiepsko wyreżyserowane. Nie czujemy tego ciężaru zbrodni, beznadziejnej sytuacji ofiar, a Luke Baines w roli mordercy jest wręcz groteskowo nieprzekonujący.

Szkoda też, że zamieniono miejsce akcji z Rosji zaraz po upadku Związku Radzieckiego na Alaskę. Myślę, że możnaby wykorzystać brud i biedotę, ale również mentalność tego kraju, aby lepiej zagrać na emocjach. Dodatkowo wstawki amerykańskiej muzyki pop punkowej nie sprzyjają budowaniu klimatu.

Nie ma tu klasycznie prowadzonej fabuły, obserwujemy po prostu kolejne zbrodnie dwójki kanibali. Zabrakło budowania napięcia, gdyż antagonistom w zasadzie nic nie zagraża. Jakieśtam śledztwo policyjne jest prowadzone, ale bardzo niemrawo i stanowi jedynie wątek poboczny. O ofiarach niewiele w sumie wiadomo, ciężko im zatem kibicować.

W piekle nie płaczą to film powolny, w którym nie ma fajerwerków, fabuła mozolnie zmierza do nijakiego finału, a jedyne co może zszokować mniej obytego z takim kinem widza to gore.

Film jest ponoć obecnie top1 na CDA Premium. Dziwię się temu, bo ja się oporowo wynudziłem. Jest przecież sporo filmów o seryjniakach, które wciągają i kopią po mordzie, o wiele bardziej.