Billboard (1998) – polski film o snuff – recenzja

Reżyseria: Łukasz Zadrzyński
Kraj produkcji: Polska

Kuba jest pracownikiem agencji reklamowej. Szef zleca mu odnalezienie rosyjskiej modelki, która zaginęła bez śladu. Wpaść na jej trop pomaga mu Tania, koleżanka zaginionej. Podczas swego śledztwa Kuba trafia na zorganizowany gang, który poszukuje tajemniczej kasety video. Przestępcy, aby ją znaleźć nie cofną się przed niczym.

Billboard to polski thriller z jednej strony eksploatujący tą samą tematykę, co amerykański horror Hostel, a z drugiej zahacza o tematykę filmów snuff nagrywanych przez psychopatów na kasety VHS.

Billboard to istny skansen Polski lat 90. Kuba odwiedzi zarówno stadion X-lecia, na którym próbuje wpaść na trop zaginionej, obskurną postkomunistyczną fabrykę, odrapany blok, w którym mieszka, czy podłe meliny. Na ulicach widać oldschoolowe auta, a jedynym nośnikiem filmowym są kasety VHS. W takich warunkach Kuba, młody chłopak z agencji reklamowej, wraz z towarzyszącą mu Tanią po nitce do kłębka trafia na trop prowadzący do coraz gorszego bagna. Męty społeczne, których napotyka to niebezpieczni bandyci, którzy nie cofną się przed niczym. Wkrótce atmosfera zaszczucia robi się coraz bardziej gęsta, gdy przestępcy sami zaczynają się interesować węszącym chłopakiem.

Z czasem śledztwo przeradza się w walkę o przetrwanie, w której trup będzie ścielił się gęsto. Otrzymamy nawet kilka scen gore, w których prym będzie wiódł pistolet na gwoździe, czy… zabójstwa przy pomocy kiełbasy.

Imponująca jest tu również obsada. Zobaczymy Andrzeja Seweryna, Bogusława Lindę, Piotra Fronczewskiego, Pawła Kukiza, Justynę Steczkowską, czy Piotra Gąsowskiego. Aktorzy stworzyli postacie bardzo wyraziste, przerysowane wręcz, ale nie wątpię, że przemiany polityczno-społeczne lat 90. w Polsce mogły stworzyć takie indywidua.

Całkiem niezłe zdjęcia i dość dynamiczny montaż wybornie łączą się tu ze ścieżką dźwiękową, na której usłyszymy Ramones, Tones On Tail, Public Image Ltd, czy The Wolfgang Press.

Billboard to film zrealizowany w najlepszych latach dla polskich filmów sensacyjnych, nieco przypominający Psy Pasikowskiego, nieco Dług Krzysztofa Krauze. To produkcja, którą dobrze się ogląda i aż dziw bierze, że została nakręcona w naszym kraju ze względu na podejmowaną tematykę. Film wciągający, trzymający w napięciu, ale niepozbawiony też wisielczego humoru. To produkcja, którą spokojnie mógłby remakować Zachód. Tylko, czy udałoby im się tak dosadnie przedstawić realia Europy Wschodniej zaraz po upadku Związku Radzieckiego?