Near Dark (1987)

Reżyseria: Kathryn Bigelow
Kraj: USA

Caleb, syn farmera z małego teksańskiego miasteczka zostaje zarażony wampiryzmem przez poznaną przypadkowo dziewczynę. Chłopak zostaje wcielony do bandy krwiopijców przemierzających Stany Zjednoczone i uczony jak przetrwać. Na poszukiwania Caleba wyrusza jego ojciec wraz z młodszą siostrą.

“Blisko ciemności” skupia się na ukazaniu grupy wampirów i ich wędrownego i dekadenckiego stylu (nie)życia. Grupa to to barwna gromada w skład której wchodzi ich przywódca Jesse odgrywany przez kultowego Lance’a Henricksena, jego dziewczynę Diamondback, przebojowego wesołka i podrywacza Severen, w którego wcielił się genialny Bill Paxton, oraz Homera – dorosłego wampira uwięzionego w ciele dziecka. Ekipa przemierza Amerykę w poszukiwaniu ofiar, które zabijają i osuszają z krwi.

Gdy Caleb zostaje przemieniony początkowo niechętna ekipa musi mu pokazać jak przetrwać jako wampir. Caleb musi chronić się przed palącym słońcem, oraz zabijać ludzi, co przychodzi mu z trudem.

Największymi atutami “Near Dark” jest nieco westernowy klimat spalonego słońcem Teksasu. Jego ciągnących się kilometrami przez pustynie szos, przydrożnych moteli i barów. To właśnie w jednym z tanich knajp dojdzie do jednej z najlepszych scen w filmie, gdy banda krwiopijców przyjdzie na żer. Całość jest świetnie sfilmowana przez Adama Greenberga odpowiedzialnego m.in. za dwie pierwsze części “Terminatora”.

Historia jest zgrabnie opowiedziana, aktorzy wyraziści, a ich bohaterowie dający się polubić. Efekty specjalne, które nie są specjalnie nadużywane nie trącą taniością, a muzyka w wykonaniu Tangerine Dream pomaga budować niespieszną, lekko senną atmosferę.