Czy wiedziałeś, że 28 dni później miało alternatywne zakończenie, co było inspiracją dla filmu i jak nakręcono scenę, w której widać Big Bena? Zapraszam do ciekawostek z filmu 28 dni później.
Ciekawostki a 28 dni później obejrzysz także na Youtube:
Do roli Zarażonych zostali obsadzeni sportowcy, gdyż Danny Boyle uważał, że sportowcy potrafią robić rzeczy, których inni nie potrafią, więc ich ruchy będą idealnie się nadawać dla ukazania szybkich, nadpobudliwych antagonistów o nadludzkiej sile.
Pierwszym wyborem do roli Jima był Ewan McGregor, ale on i reżyser Danny Boyle pokłócili się w tym czasie o Niebiańską plażę, w której McGregor miał grać główną rolę, dopóki nie został zastąpiony przez Leonardo DiCaprio. Następny wybór padł na Ryana Goslinga, ale ten nie mógł ze względu na konflikty w harmonogramie. Dopiero kolejnym wyborem był Cillian Murphy.
Film został nakręcony niemal w całości w kolejności chronologicznej. Jedynie kilka scen i dokrętek został nakręconych poza kolejnością.
Alex Garland i Danny Boyle przeprowadzili research na temat niepokojów społecznych, zamieszek, czy ludobójstw z całego świata żeby zebrać inspiracje do filmu. W ten sposób wykorzystano zbrodnie dokonane w Rwandzie i Sierra Leone, ludobójstwo dokonane na Kurdach, czy zbrodnie Pol Pota na mieszkańcach Kambodży. Jednak reżyser nie wykorzystał żadnych prawdziwych materiałów filmowych takich jak rozruchy widziane w telewizorze w scenie otwierającej.
Sceny na opuszczonej autostradzie kręcone były w niedzielny poranek między 7, a 9 rano kiedy był najmniejszy ruch. Policja dodatkowo go spowalniała, żeby ekipa filmowa za pomocą 10 kamer mogła nakręcić łącznie około minuty materiału. Podobnie nakręcono sceny w opuszczonym Londynie, gdzie widać w tle Big Bena. Ekipa filmowa wraz z policją i kontrolą ruchu zamknęła ulice na kilka minut około 4 rano w niedzielę. Do nakręcenia tego materiału użyto małych i łatwych do przenoszenia kamer, aby móc pracować szybko.
Alex Garland i Danny Boyle objawy wirusa Rage oparli na wirusie Ebola, który jest zaraźliwu u wszystkich naczelnych (w tym u ludzi) i jest przenoszona przez krew. Ebola to gorączka krwotoczna, która powoduje wysypkę, zaczerwienienie oczu oraz krwawienie wewnętrzne i zewnętrzne. W komiksie 28 Days Later: The Aftermath, którego akcja rozgrywa się pomiędzy 28 dni, a 28 tygodni później wyjaśniono, że wirus Ebola był używany przez naukowców jako nośnik inhibitora, który zmutował w Rage.
Oryginalne zakończenie pokazuje jak Jim, Selena i Hannah żyją w odosobnionej chatce. Wkrótce nad nimi przelatuje myśliwiec, co sugeruje, że sytuacja w Wielkiej Brytanii zaczyna się polepszać, co daje nadzieję na lepsze jutro. W alternatywnym zakończeniu Jim zostaje ciężko ranny. Selena i Hannah zabierają go do szpitala, gdzie próbują go bez skutku reanimować. Jim umiera. Selena i Hannah same zamieszkują w chatce nad którą przelatuje samolot.
Zostało napisane jeszcze jedno zakończenie, ale ostatecznie nawet go nie nakręcono. W nim zainfekowany Frank jest przewieziony do szpitala, gdzie bohaterowie dowiadują się, że można go uleczyć przetaczając mu całą krew. Na ochotnika zgłasza się Jim, aby Frank mógł dalej opiekować się swymi córkami. W wyniku zabiegu jednak Jim umiera.
Szpital użyty w filmie jest prawdziwym szpitalem, otwartym tylko w ciągu tygodnia. Zarządcy szpitala wynajmują budynek filmowcom na weekendy, a producenci płacą szpitalowi bezpośrednio, dzięki czemu pieniądze z filmowania trafiają bezpośrednio do funduszu powierniczego placówki.
Alex Garland przyznał w wywiadzie, że inspiracją dla scenariusza była gra Resident Evil.
Ekipa filmowa złożyła wszystkie niezbędne dokumenty, aby zniszczyć stację benzynową Canary Wharf, ale policja nie została powiadomiona o planowanej eksplozji. Kiedy ładunki wybuchowe zostały zdetonowane, policja wysłała na miejsce straż pożarną (chociaż jedna była już obecna). Danny Boyle wyjaśnił nieporozumienie po kilku godzinach. Koszt eksplozji wyniósł łącznie 250 000 funtów.
28 dni później był jednym z pierwszych filmów nakręconych całkowicie cyfrowo.
Kiedy bohaterowie zatrzymują się w przydrożnej jadłodajni w drodze do Manchesteru, Jim zostaje zaatakowany przez zarażonego chłopca w środku. Gdy go powala na ziemię kładzie mu stopę na klatce piersiowej można usłyszeć jak chłopiec mówi kilka razy „Nienawidzę cię!”. To jedyny raz w tym filmie, a także w sequelu 28 tygodni później, kiedy słyszysz, jak którykolwiek z zarażonych coś mówi.
Alex Garland i Danny Boyle uważali, że idea żywych trupów chcących jeść ludzkie mózgi jest przestarzała. Jednym z pierwotnych czynników stojących za filmami o zombie był strach przed energią jądrową i jej możliwym wpływem na ludzi. Garland i Boyle doszli do wniosku, że jednym z największych lęków we współczesnym społeczeństwie jest strach przed chorobami, zwłaszcza wirusową apokalipsą, taką jak Ebola, czy Marburg. Garland i Boyle zainspirowali się takimi incydentami, jak strach przed wąglikiem i bioterroryzmem w Londynie oraz rozprzestrzenianiem się choroby szalonych krów i pryszczycy w Wielkiej Brytanii. Gdy przyszła pandemia koronawirusa 28 dni później brzmi niemal jak film proroczy.
Tablica ogłoszeń z ulotkami o zaginionych osobach wywołała pewne kontrowersje, gdy film został po raz pierwszy wydany. Pojawiały się głosy mówiące, że twórcy nie mają szacunku dla ofiar ataku na World Trade Center. Mimo, że film nakręcono przed atakami to został wydany później. Danny Boyle powiedział, że oparł ujęcie na zdjęciu, które zobaczył podczas trzęsienia ziemi w Chinach. Powiedział również, że gdyby nakręcił film po atakach z 11 września, nie nakręciłby tej sceny.
Symbol użyty na plakacie jest międzynarodowym symbolem zagrożenia biologicznego przenoszonego drogą kropelkową.
Scenarzysta Alex Garland ujawnił kilku źródeł inspiracji dla scenariusza. Był to przede wszystkim Dzień Tryfidów (1963) Johna Wyndhama, trylogii o zombie George’a A. Romero (Noc Żywych Trupów, Świt żywych trupów i Dzień żywych trupów), oraz Człowieka Omegi (1971). Jim budzący się w szpitalu został zaczerpnięty z Dnia Tryfidów (1963), badanego przykutego łańcuchami zakażonego, oraz wojsko ukrywające się przed zarazą i osobami z zewnątrz z Dnia żywych trupów (1985), a scenę w sklepie spożywczym, w którym dochodzi do ataku ze Świtu żywych trupów (1978).
Kiedy Jim spaceruje po Londynie, zegar na Big Benie wskazuje godzinę 8:15. Na następnym ujęciu wskazuje godzinę 6:40.
Kiedy główni bohaterowie opuszczają Londyn, zatrzymują się w supermarkecie po jedzenie. W mieście nie powinno być prądu jednak środek sklepu jest oświetlony. Kiedy bohaterowie opuszczają sklep ten pogrążony jest w ciemnościach.