Reżyseria: Marijan Vajda
Kraj: Szwajcaria
Werner Pochath gra tu niemowę na co dzień pracującego w urzędzie. Mieszka on w szarym blokowisku, w którym jedynym jaśniejszym promieniem jest młoda sąsiadka. Niemowa wiedzie na pozór spokojne życie. Na pozór, gdyż demony drzemiące w jego umyśle powoli przejmują nad nim kontrolę. Niemowa bowiem jest nekrofilem, który zakrada się do domów pogrzebowych by okaleczać zwłoki, a następnie poprzez szklaną rurkę pić z nich krew.
Nihilistyczny szwajcarski horror z 1977, który bez wątpienia był inspiracją dla niesławnego Nekromantika Jörga Buttgereita. W tym filmie wszystko jest szare, smutne i zwyrodniałe. Już sceny z dzieciństwa niemowy mówią nam z jakim kinem mamy do czynienia: pijany ojciec okłada swojego syna i molestuje seksualnie małą córkę. Gdy oglądałem go ze znajomymi w momencie, gdy ojciec zaczął ściągać jej gacie wszyscy powiedzieli “stop, włącz coś innego”. A potem nie było wcale lepiej: wydłubywanie oczu, obcinanie głów, czy scena, w której niemowa ekshumuje swą tragicznie zmarłą przyjaciółkę, by po raz ostatni poczuć dotyk jej skóry. Nie jest to jednak film dla wszystkich: niespieszny tempo, brak typowej dla gatunku fabuły (film ten to właściwie dramat-obyczajowy) niejednego może uśpić w połowie seansu.